Goede hartenvriend,
We repeteren volop met de mensen van Open School in Antwerpen aan de nieuwe voorstelling, ‘Ik ben een leeuw’.
Ze zijn heel enthousiast.
De meesten hebben vorig jaar hun première beleefd met ‘Groot Familie’.
En de nieuwe waren helemaal ‘flabbergasted’ na het bekijken van dit filmverslag.
Ze zijn dus met veel.
Op de repetitie klinkt er Afrikaanse muziek uit de djembés.
Ze klappen en ze lachen.
Vooral veel lachen.
En dan vraagt Marit of iemand verdriet wil tonen en iemand anders wil komen troosten.
Een stoere man gaat in het midden van de zaal staan en begint te huilen. zijn hoofd zit helemaal tussen zijn schouders.
Iemand stapt naar voren, gaat naar hem toe en omhelst hem.
Lang.
Hij droogt zijn tranen met zijn zakdoek.
En dan geeft hij hem een kneepje in zijn wang. En nog een kneepje in zijn andere wang.
De verdrietige man kijkt op en knijpt de ander in zijn ene wang. En dan in zijn andere.
Er ontstaat een spel van in elkaars wangen knijpen dat eindigt in schoudergeklop en nog een knuffel.
de groep applaudisseert.
Islamuddin is 25 en woont al bijna 4 jaar in België. Hij komt uit Afghanistan. Hij was er vorig jaar ook bij.
“Ik was eerst heel stil en ben hier geëvolueerd. Ik heb hier veel vrienden gemaakt en mijn Nederlands is beter geworden.
Stefan luistert naar verhalen van mensen die ze nooit eerder hebben verteld.”
Hamzah (29) woont 2 jaar en 8 maand in België. Hij komt uit Irak.
“Het is de eerste keer dat ik meedoe. Ik vind het heel mooi. Ik leer hier veel meer dan op school. Ik wil de mensen graag laten lachen en sfeer brengen.”
Aziza (40) was er vorig jaar ook bij. Ze volgt heel veel cursussen bij Open School: Engels, wiskunde, computer …
Ze woont 10 jaar in België, maar al 32 jaar in Europa. Ze komt uit Turkije.
“Ik leer hier durven. Op mijn poten staan. Ik heb vorig jaar tegen de groep een verhaal verteld dat ik nog nooit aan iemand had verteld.
Wij zijn echt familie geworden. We gaan samen naar de cinema, de fitness, het café.”
Aweys (25) woont sinds oktober 2015 in België en komt uit Somalië.
“Ik heb het toneel vorig jaar gezien en vond het heel erg goed. Ik moest geen twee keer nadenken toen ze mij vroegen om mee te doen.
Het is leuk, we lachen en er is een goede sfeer. Maar mijn leven, dat kan ik nog niet vertellen.
“Er stapt een kleine, frêle vrouw naar het midden.
Ze begint te huilen – het komt van heel diep en het is luid.
Iemand anders stapt naar haar toe en begint mee te huilen.
En nog iemand. En nog. En nog.
Tot er in de zaal één groep groot verdriet staat.
En dan komt er plots, als uit het niets, een Afrikaans strijdlied.
Een man heft aan, er antwoordt iemand, hij zingt verder, er komt weer een antwoord. Op minder dan een minuut zijn de huilende mensen één dappere groep geworden met vuur in de ogen.
Als het lied uit is, lachen ze weer smakelijk en kloppen elkaar op de schouder.
We voelen ons rijk, goede hartenvriend.
Heel rijk.
ღelijke groeten
HETGEVOLG