Goede Hartenvriend,

We zijn veel op de baan, dezer dagen.
Van oost naar west en alles daartussen.
En terug.
Veel verhalen en veel voorstellingen.
De eerste dit weekend al, in onze stek in Leopoldsburg.

Het slotstuk van onze theaterworkshops, in het kader van de taalstimulerende activiteiten die de minister van Onderwijs subsidieert.

Zeven anderstalige nieuwgekomen meisjes brengen op maandag 6 juni de voorstelling Home.
Over een thuis hebben (of net niet), over wat dat nu precies is, een thuis, en wat of wie een thuis onvervangbaar maakt.

Een week later sluiten de Antwerpse deelnemers hun taalbad af in de Theatergarage in Borgerhout. Op zaterdag 11 en zondag 12 juni laten ze het achterste van hun tong zien in Zie!Zee!.
Over achterlaten, afscheid nemen, de poes missen, de vriendinnen die allemaal in die ene straat in dat Afrikaanse dorp woonden.

Onze taalworkshops worden begeleid door Marlies Bosmans:

“Wat mij keer op keer treft, is de veerkracht van die jongeren en hoe je duidelijk ziet dat de kracht van het theater hen laat openbloeien. En ook de spectaculaire vooruitgang die ze maken in het Nederlands! Dat helpt hen enorm om hun verhaal te kunnen vertellen. Want dat willen ze, stuk voor stuk: hun verhaal vertellen. Het is zo bijzonder.”

Goede Hartenvriend,

En dan kregen we een bijzondere vraag. Van Sofi Van Ussel.
Sofi is projectleider van Samen in, een deelproject van Kom op tegen Kanker, dat zich verdiept in palliatieve zorg en vooral hoe dit door respect van en voor àlle betrokkenen kan groeien naar een, jawel: gelukkig afscheid.

Sofi Van Ussel:
“Er zijn over dit thema al honderden boeken geschreven, maar nog geen theatervoorstelling. En dat is toch een hele andere benadering. Het theater dat Stefan en Marit maken is authentiek en ontwapenend. Het brengt verhalen van en voor mensen, verhalen die de ander doet reflecteren. We kiezen voor deze invalshoek omdat theater de unieke kracht heeft om een spiegel voor te houden.”

Goede Hartenvriend,

Ge kunt het u wel voorstellen: het was even slikken bij deze vraag.
Want ook wij willen in het leven staan en niet op het eind.
Maar toch: afscheid nemen hoort bij het leven.
Net zoals doodgaan.

We zijn veel gaan luisteren.
Naar verhalen van allen die met het levenseinde te maken hebben.
Verhalen over het leven als geschenk en over de eindigheid ervan.
Over wederzijds begrip voor ieders wensen.
Over het vieren van een levenseinde en het toevoegen van kwaliteit.

Goede Hartenvriend,

Onze eerste voorstelling is op vrijdag 10 juni, op een studiedag voor zorgverleners.
En daarna nog vele andere voorstellingen, hopen we.
Want iedereen gaat ooit wel eens dood.

Goede Hartenvriend,

Nog dit:
“Wie is dat?”, vroeg God.
“Dit is een sprookjesverteller”, antwoordde de Dood, “hij is zojuist gestorven.”
“Wat was zijn laatste gedachte?”, vroeg God.
“Hij wilde een kabouter zien”, antwoordde de Dood verlegen.
God glimlachte.
“Dat is een zeer goede gedachte”, zei hij, “laat hem binnen.”
Godfried Bomans

ღelijke groeten,

HETGEVOLG