Een boerderij in de Kempen, in de late herfst van 1917. Een weduwe en haar dochter moeten drie invalide Duitse soldaten onderdak bieden. De moeder vreest voor de eerbaarheid van haar dochter. En denkt aan haar twee zonen die aan de IJzer dagelijks gevaar lopen omwille van deze Duitsers.
Een sober, krachtig en warme vertelling van Ernest Claes, geschreven in 1939 over een bijzondere ontmoeting, over het moeder-zijn, over de ander. Waarom dat de ene keer lukt en de andere keer niet. En wat er daartussen allemaal in een mens omgaat. Na beklijvende regies zoals U bent mijn moeder, Petrus en de doodendraad, Wit is altijd schoon, komt Stefan Perceval opnieuw met een verhaal over afscheid en ontdekken, over samen en alleen.
