Goede Hartenvriend,
Leon, 72, uit de Kempen, stapte naar Ligo Antwerpen omdat de slogan ‘verbinden, versterken’ hem raakte.
In het theaterproject was het onmiddellijk prijs:
“Ik voel me meestal heel onzeker, maar op het toneel is dat helemaal weg. Daar vertel ik zelfs hoe ik mijn faalangst overwin!”
Het is een hele nieuwe ploeg van Groot Familie die dit jaar aantreedt. Allemaal onbekenden, de meesten nog hun weg aan het vinden in dat ingewikkelde Nederlands, maar wel allemaal blij met dit project.
Isatou, 30, uit Gambia: “Ik heb hier al veel vrienden gemaakt en dingen gedaan die ik nog nooit heb gedaan. Ook de Nederlandse les is de eerste school in mijn leven en ik ben blij dat ik dat op toneel veel kan oefenen.”
Momenteel zijn de laatste repetities aan de gang, want donderdag en vrijdag spelen ze ‘BEN DE ZON’ in schouwburg Corso (Driekoningenstraat, Berchem) om 19 u.
U zult er ook Shota (32, Georgië) zien, die het Nederlands nog niet goed onder de knie heeft en zijn gevoelens en gedachten in beweging overbrengt, maar tot ieders verrassing ook een Nederlandstalig lied zingt.
Prik nog een gaatje in uw agenda en wees getuige van (wat Leon treffend omschrijft) hoe al deze 20 deelnemers voor eventjes hun rugzakje afwerpen en gewoon blij worden.
Blij van de zon.
Een bende zon.
Goede Hartenvriend,
En volgende week nodigen we u uit voor de – jawel!- veertiende voorstelling van Opening Doors, door de spelers van ‘t Brugske en Berkenhof.
Mariano (‘t Brugske): “Ik was er al bij vanaf dag één. Ik speel thuis ook toneel. Op mijn eentje. Ik speel Familie en ik ben een beetje iedereen, maar het liefste speel ik Peter. Hier, met HETGEVOLG, vertel ik een verhaal over mijn jeugd en hoe bang ik was om naar school te gaan.”
Er wordt heel wat afgelachen tijdens de repetities waar een deur de hoofdrol speelt en de acteurs vertellen wat er zich achter die verboden deur bevindt: een eindeloze appelboom, de liefde van mijn leven, mijn oma, knappe gasten, mijn overleden opa …
Anny, 40 jaar begeleidster in ‘t Berkenhof, is er ook al 14 jaar bij: “Hier mogen ze zijn wie ze willen zijn en worden ze getriggerd om boven hun grens van hun kunnen te gaan. In het begin bewaakten wij een beetje dat ze niet te veel over die grens gingen, maar ondertussen voelen Stefan en Marit perfect aan wanneer ze in een onveilige zone dreigen te komen.”
Komt dat zien, op vrijdag 24 juni om 20.15 u in CC Leopoldsburg en verwacht u ook bij deze mensen aan confronterende uitspraken.
Anny: “Het publiek is soms verrast omdat het ervan uitgaat dat onze mensen oppervlakkiger over diepe gevoelens heengaan. Ze vertellen het wel vlotjes, maar je voelt toch de intensiteit wanneer het gaat over verlieservaringen.”
